"Το σκαμνάκι έλαβε τη θέση του κάτω από το περβάζι του μεγάλου παραθύρου , αυτού που βλέπει στη μεγάλη βελανιδιά! Ανέβηκα με λίγα αχ, λίγα βαχ και αρκετά τραβήγματα, κάθισα στα γόνατά μου και αφέθηκα για λίγο στα πόδια μου. Ο δυνατός αέρας έσπρωχνε με μανία τα παγωμένα κλαδιά της, έδιωχνε τα λιγοστά φύλλα που είχαν μείνει απάνω της στην προσπάθειά του να φανεί αυτός και η δύναμή του. Τα πρώτα χααα χααα ήταν γεγονός! "Χαααα χααααα χαααα" , και η πρώτη ζωγραφιά στο τζάμι με τη βοήθεια του κρύου είχε δημιουργηθεί.. "Μα τι χαχανίζεις τόσην ώρα εσύ εκεί;" , ρωτούσε η αδερφή μου απορημένη και φανερά ενοχλημένη. Διάβαζε φαίνεται δίπλα στη μεγάλη πολυθρόνα της παρέα με τον χαδιάρη γάτο μας. "Άλλο ένα χααα και θα δεις ένα αριστούργημα τέχνης σε λίγο στο τζάμι σου"... "Τι κάνει εκεί η μικρή;" ρωτάει η άλλη αδερφή μου που έκανε παρέα με τα μπαχαρικά στη κουζίνα.. "Μας χαλάει πάλι τα τζάμια!" , είπε κλείνοντας το βιβλίο , ξεσηκώνοντας έτσι το γάτο! "...
αλλά τι μας πειράζουν λίγες δαχτυλιές μπροστά σε αυτή την όμορφη ζωγραφιά..παγωμένα λουλούδια είναι αυτά; Φαίνεται ο άνεμος είναι ο καλύτερος βοηθός σου." ,είπαν συμπληρώνοντας η μια τα λόγια της άλλης.
"... όχι ο άνεμος μα το ψύχος που έρχεται παρέα μαζί του.."
Να έχετε ένα υπέροχο και ρομαντικό Νοέμβρη!
No comments:
Post a Comment